Πλημμύρα

Φαιόχρυσες υψώνονται επάνω απ' τα νερά
της αγράμπελης κυρίαρχα οι συστάδες
και επωάζουνε τη σκυθρωπή ημέρα, στα νερά
τα τρεμοπαίζοντα, πελώριες κυράδες.

Μια ανελέητη σπατάλη των νερών
κυριαρχεί κι υψώνει την ισχνή της χαίτη
εκεί που η κυοφορούμενη μέρα των θαλασσών
ατενίζει παιχνιδιάρικα απ' ανία εγκαταλειμμένη.

Υψώσου, κυριάρχησε, ω άμπελος χρυσή
με των καρπών σου τα τσαμπιά σαν μια πλημμύρα,
που τρεμοσβήνει απέραντη καθώς κι ανηλεής
απ' της αβεβαιότητας την καταιγίδα.

-------------
Τζαίημς Τζόυς, Τα ποιήματα της πεντάρας, Εκδ. Οδός Πανός

----------------------------------------

[Flood]

Goldbrown upon the sated flood
The rockvine clusters lift and sway;
Vast wings above the lambent waters brood
Of sullen day.

A waste of waters ruthlessly
Sways and uplifts its weedy mane
Where brooding day stares down upon the sea
In dull disdain.

Uplift and sway,  O golden vine,
Your clustered fruits to love's full flood,
Lambent and vast and ruthless as is thine
Incertitude!

-------------
James Joyce, Poems penyeach

Άστρα

-Είσαι αμείλικτη σχετικά μ' εκείνα που σκοπεύεις να υπερασπιστείς.

-Είναι, βλέπεις, κι αυτή μια ιδιότητα της Σελήνης.

-Ατενίζεις συνεχώς τον Ουρανό. Αναζητάς κάτι;

-Όχι. Συγκεντρώνω άστρα. Χρειάζομαι άστρα.

-Άστρα; Νόμιζα πως μόνο βέλη χρειαζόσουν.

-Τα βέλη μου είναι τ' άστρα. 

-Άστρα λοιπόν έχεις στην φαρέτρα σου;

-Άστρα. Μόνο.


------------------
Aγγελική Mουστάκου
http://ellinismos-skepsi.blogspot.gr

Tripmaker

Κατεβάστε
τα παντελόνια σας
Αγαπητοί μου Κύριοι:
και σεις
Κυρίες μου που κρύβεστε
πίσω από το πράσινο φως
του φεγγαριού
σηκώστε τα φουστάνια σας.
Σε λίγο φτάνουμε στην κόλαση.

------------
«Το άρωμα της σήψης», Γιάννης Βραχνός, Εκδ. Καπάνι

Θα ξανάρθουμε

Προτείναμε τα μελανιασμένα στήθη μας

Στα ξωτικά των λεωφόρων

Ουρλιάξαμε από κατάνυξη

Δαιμονισμένοι

Στις τακτικές ολονύχτιες λατρείες μας

Εγώ κι οι φίλοι μου

Είχαμε τους θεούς με το μέρος μας

Τίποτα δε φαινόταν πως μπορούσε

Να σκορπίσει τα σκονισμένα μας στέμματα

Εγώ κι οι φίλοι μου

Ατρόμητοι βασιλιάδες των σκοταδιών

Μονάχα ο χρόνος απεδείχθη

Σταθερός κι ανελέητος εχθρός

Μας κατατρόπωσε

Τώρα μπορείτε ανέμελοι να ψιθυρίζετε

Τις νυσταγμένες μελωδίες σας

Στα σοκάκια που κληρονομήσατε

Μα θα ξανάρθουμε

Κι αλίμονό σας

Θα ξανάρθουμε

--------

Γιάννης Αγγελάκας, "Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;"

Εκδ. Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη

Ψεύτης προσκυνητής

Είμαι ένας επιβάτης
που απλά περπατάω
πάνω στο ράγισμά μου
κι όλο ραγίζω και πάω

Είμαι ένας αλήτης
μ’ αρέσει τις νύχτες να μετράω τ’ αστέρια
και να παίζω σαν χορδές
των ρούχων μου τα ξέφτια

Είμαι ένας επιβάτης
λαθραίος στου ανέμου το άρμα
ραγίζω και πάω
πού θα με βγάλει

Περιπατητής
θα το φωνάζω στα βουνά
αυτά με ακούν
και μου απαντούν

Ψεύτης προσκυνητής
η περιπέτεια και η ανάγκη βλέπεις.

-----------
Saunterer «Από τη λάθος πλευρά», Εκδ. Απόπειρα

Χρόνια πολλά Ρουμί

A moment of happiness,
you and I sitting on the verandah,
apparently two, but one in soul, you and I.
We feel the flowing water of life here,
you and I, with the garden's beauty
and the birds singing.
The stars will be watching us,
and we will show them
what it is to be a thin crescent moon.
You and I unselfed, will be together,
indifferent to idle speculation, you and I.
The parrots of heaven will be cracking sugar
as we laugh together, you and I.
In one form upon this earth,
and in another form in a timeless sweet land.


------
Mevlana Jalaluddin Rumi

Before The World Was Made

If I make the lashes dark
And the eyes more bright
And the lips more scarlet,
Or ask if all be right
From mirror after mirror,
No vanity's displayed:
I'm looking for the face I had
Before the world was made.

What if I look upon a man
As though on my beloved,
And my blood be cold the while
And my heart unmoved?
Why should he think me cruel
Or that he is betrayed?
I'd have him love the thing that was
Before the world was made.

----------
William Butler Yeats

Φορείο χαϊκού

Ένα κομματάκι πράσινο πιπέρι
έπεσε
έξω απ' το ξύλινο πιάτο με τη σαλάτα:
και λοιπόν;


--------
Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν, Ποιήματα, Εκδ. Νεφέλη
Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος

Οδηγίες για να αλλάξεις τον κόσμο*

*Ιnstructiones para cambiar el Mundo

Ι.

Κατασκεύασε έναν ουρανό κάπως κοίλο. Τον βάφεις με πράσινο ή καφέ, χρώματα όμορφα και γήινα. Τον ραντίζεις με σύννεφα κατά πώς σου’ ρχεται. Κρεμάς με προσοχή ένα ολόγιομο φεγγάρι στη δύση, ας πούμε στα τρία τέταρτα του ορίζοντα. Στα ανατολικά σηκώνεται αργά ένας ήλιος λαμπερός και ισχυρός. Μάζεψε άντρες και γυναίκες και μίλα τους αργά και στοργικά, θ’ αρχίσουν να περπατάνε μόνοι τους. Κοίταξε τη θάλασσα με αγάπη. Την έβδομη μέρα ξεκουράσου.

ΙΙ.

Μάζεψε τις απαραίτητες σιωπές. Σφυρηλάτησέ τες με ήλιο και θάλασσα και σκόνη και νύχτα. Με υπομονή ακόνισε κάποιο απ’ τα άκρα τους. Διάλεξε ένα ένδυμα καφέ και ένα μαντήλι κόκκινο. Περίμενε την αυγή και ξεκίνα για τη μεγάλη πόλη. Με το που θα σε δουν οι τύραννοι θα φύγουν τρομοκρατημένοι σπρώχνοντας ο ένας τον άλλον. Μα… μη σταματάς!... Ο Αγώνας μόλις άρχισε.

ΟΙ ΟΡΙΣΜΟΙ

Η Θάλασσα > Είναι πλατιά και υγρή, αλμυρή. Κοιτιέται πάντα από μπροστά και σε όλο της το μέγεθος. Τελικά κάποιος βγαίνει καθαρός κι ανίκητος. Το ν’ αγαπάει συνεχίζει να είναι δύσκολο… να περπατάει το ίδιο. Στη θάλασσα υπάρχουν πολλά πράγματα, μα πάνω απ’ όλα υπάρχει νερό, νερό, συνέχεια νερό. Θυμήσου: δεν υπάρχει δίψα, τέτοια που να την πιει…

Ο Ποιητής > Τα πρώτα του ποιήματα είναι πάντα κατάρες (αυτά που ακολουθούν το ίδιο). Ερωτεύεται συνέχεια και πέφτει με την ίδια συχνότητα. Υψώνεται αργά μέσα στις τέχνες. Θέλει να γελάσει και γι’ αυτό διαλέγει συνέχεια να κλαίει. Τείνει να εξαφανιστεί (ως είδος).

Ο Άνεμος > Ο πραγματικός καπετάνιος του κόσμου, κατευθύνοντας σκόνη και συναισθήματα, διασκεδάζει μαζί μας και, λέγεται πως, δεν περνάει και πολύ άσχημα.

Οδηγίες για να ξεχάσεις

Βγάλε έξω αργά αυτήν την αγάπη που σε πονάει όταν ανασαίνεις. Κούνησέ την λίγο μέχρι να ξυπνήσει. Πλύν’ την με προσοχή, ώστε να μη μείνει ούτε η παραμικρή βρωμιά. Καθαρή κι ευωδιαστή, δίπλωσέ την τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να αποχτήσει μέγεθος νυχιού του μεγάλου δάχτυλου του δεξιού ποδιού. Περίμενε μέχρι να περάσει κάποιο μυρμήγκι, να είσαι ευγενής και γενναιόδωρος, και φόρτωσε σ’ αυτό το βαρύ φορτίο. Θα το μεταφέρει σε μέρος ασφαλές, σε κάποια βαθειά σπηλιά. Αφού το κάνεις αυτό, πήγαινε να γεμίσεις για χιλιοστή φορά την πίπα σου με καπνό μπροστά στη θάλασσα της ανατολής. Η λησμονιά θα φτάσει παράλληλα με το τέλος του καπνού και το πλησίασμα της θάλασσας σε σένα. Αν θες να ξαναβρείς αυτήν την αγάπη που τώρα ξεχνάς, φτάνει να γράψεις μια μακρόσυρτη επιστολή μιλώντας για ταξίδια άγνωστα, για λερναίες ύδρες, για ανεμόμυλους, για γραφεία και γι’ άλλα τέρατα το ίδιο τρομακτικά. Στην επιστροφή σου απ’ το ξενοδοχείο θα ξαναβρείς την αγάπη σου ίδια κι όμοια όπως την έστειλες, ίσως με λίγο σκόνη κι όνειρο στο εξώφυλλο.

και για να θυμηθείς

Οδηγίες για να πας μπροστά

Μπροστά σ’ έναν οποιονδήποτε καθρέφτη, κατάλαβε πως δεν είμαστε το καλύτερο του εαυτού μας. Μπορούμε όμως πάντα να σώσουμε κάτι: ένα νύχι για παράδειγμα…

Οδηγίες για να γράψεις ένα τραγούδι

Κατ’ αρχήν δεν είναι υποχρεωτικό να ξέρεις νότες, ομοιοκαταληξίες και ρυθμούς – αρκεί ν’ αρχίσεις να σιγοτραγουδάς κάποιο παλιό σκοπό. Επανέλαβέ τον μέχρι που να μην έχει καμιά σχέση με το πωτότυπο. Τα λόγια είναι το λιγότερο, μιας κι από ποιήματα άλλο τίποτα. Για τις όποιες αμφιβολίες όμως, πρόσεχε να μην σ’ ακούσει κανείς, γιατί κι από κριτικούς άλλο τίποτα.

Οδηγίες για να μην κλαις

Εφόσον κάποιος άνθρωπος

παραμένει νεκρός

κανένας να μη ζήσει.

Ακόμη και σιγά σιγά

ας αρχίσουμε να πεθαίνουμε

μέχρι κάτι ν’ αλλάξει

σ’ αυτήν την αδικία.

  [Roberto Fernandez Retamar]

Eξεγερμένοι πήγαμε στο θάνατό του. Και πριν απ’ αυτόν υπήρχαν κι άλλα πέντε ονόματα που, μαζί και χώρια, χάραζαν τη μνήμη μας. Μετά ήρθαν να προσθέσουν το αίμα τους κι άλλα. Χαρακωνόμασταν ήδη στη βάση του βουνού, το αίμα που προστέθηκε σ’ αυτό των άλλων, μας ανέβασε στην κορυφή.

Σε χρόνους μακρινούς, ένωναν με ζήλο όλο αυτό το αίμα με το δικό τους, ώστε να μη χαθεί στο ποτάμι. Συνεχίσαμε να βαδίζουμε χωρίς να κοιτάμε πολύ μακριά και κάποιοι άνοιξαν την γυαλιστερή κασέλα για να ξανανοίξουν τη μνήμη μας, και με το αίμα τους μας υποχρέωσαν να υψώσουμε το βλέμμα μας.

Ξεσηκωνόμασταν πάντα στο θάνατό τους. Κι έτσι ο καθένας προχωράει βάζοντας το μερίδιο αίματος που του αντιστοιχεί μέχρι να εξεγερθούν κι άλλοι, μέχρι την εποχή που όλοι όρθιοι θα βάλουμε έναν νέο ήλιο σ’ ένα νέο ουρανό.

Οδηγίες για το θάνατό μου

Αυτοί που τώρα λεν “πόσο κακός είναι” κάποτε θα πουν “πόσο καλός ήταν”. Κι εγώ θα φύγω γελώντας, κοροϊδεύοντάς τους συνέχεια, κοροϊδεύοντας εμένα δηλαδή.

Οδηγίες για να ερωτευθείς

Διάλεξε μια οποιαδήποτε γυναίκα. Επικέντρωσε την προσοχή σου σε κάποιο σημείο του κορμιού της και άρχισε να την αγαπάς. Αύξησε σιγά σιγά την αγάπη σου μέχρι να την ολοκληρώσεις. Αφού κάνεις όλα αυτά δώσε ένα τέλος γρήγορα γιατί ο έρωτας προκαλεί εθισμό.

Οδηγίες για να νοιώσεις συμπόνοια

Καημενούληδες, τόσο μικροί και με τόσο μεγάλη επανάσταση να κάνουμε.

Οδηγίες για να πετύχεις

Αποφάσισε να γράψεις ένα βιβλίο. Βάλε μαζί διάφορες αναμνήσεις (τουλάχιστον 16). Γράψε ένα μακρύ πρόλογο και, στις λίγες σελίδες που απομένουν, στρίμωξε τις αναμνήσεις. Ο δείκτης περιεχομένων δεν είναι απαραίτητος.

Μετά διέσχισε κολυμπώντας τον Ατλαντικό και κατέκτησε την Ευρώπη. Το βιβλίο θα πουληθεί όπως το ζεστό ψωμί.

Οδηγίες για να τα παρατήσεις

Μην κοιτάς πίσω.

Συνήθως φτάνει αυτό…

Οδηγίες για να μετρήσεις τη σιωπή

Οι αναμνήσεις φτάνουν.

Μην τις μετράς, το αποτέλεσμα είναι συνήθως απογοητευτικό.

Οδηγίες για τα δάκρυα

Σχημάτισε με τα χέρια σου ένα δοχείο κι αποθήκευσε ένα ένα τα δάκρυα. Μόλις γεμίσει άδειασ’ το σε κάποιο ξένο τόπο και φτιάξε τόσες θάλασσες όσες είναι απαραίτητες. Βάφτισέ τες με ονόματα όμορφα κι αποκαλυπτικά. Απέφυγε κοινοτυπίες όπως “πικρή θάλασσα” ή “θάλασσα του πόνου και της ηδονής”. “Θάλασσα δένδρο”, “θάλασσα ήλιος”, “θάλασσα καπέλο” και παρόμοια ονόματα είναι πιο κατάλληλα.

Οδηγίες για να μετρήσεις τους έρωτες

Άναψε την πίπα και συνέχισε να περπατάς. Μάζεψε με προσοχή κάποια απ’ τα πιο ξεχασμένα φιλιά, κάποιες κοτσίδες μαλλιών, δυο τρεις ματιές, μια ανάμνηση ή κάτι άλλο από λευκά ή σκουρόχρωμα δέρματα, ένα ποίημα χαλασμένο και μια σόλα παπουτσιού (αυτό το τελευταίο για να δώσεις ανθεκτικότητα σ’ όλα αυτά). Ανακάτεψ’ τα όλα κι αρωμάτισέ τα διακριτικά. Μοίρασε αυτό που βγήκε δια δύο, τόσες φορές όσες χρειάζεται ώστε να μη μείνει τίποτα.

Οδηγίες για να πέσεις και να ξανασηκωθείς

Συνέχισε να περπατάς, όταν θα το καταλάβεις θα είσαι ήδη πεσμένος στο χώμα, σ’ αυτή την άβολη θέση που κάθονται οι κούκλες. Αμέσως μετά ξεκίνα να σκέφτεσαι έντονα και πεισματικά τα ωφέλη που θα ‘χεις αν μείνεις εκεί στο χώμα. Μα ήδη οι σύντροφοι απομακρύνονται και η πληγή απέχει πολύ απ’ την εμφάνιση ενός καθαρού συναισθήματος, σίγουρα.

Δεν σκέφτεσαι καν την ιδέα να μείνεις εκεί όλη σου τη ζωή, με τη λάσπη να γεμίζει την ψυχή και το σακίδιό σου, έτσι φτάνει η στιγμή να σηκωθείς. Δύσκολη κατάσταση και με απρόβλεπτα αποτελέσματα. Ίσως να ‘ναι καλύτερα να συνεχίσεις να μένεις στη γη και να σέρνεσαι λίγο λίγο, αλλά εκτός του ότι είναι ελαφρώς αντιαισθητικό, δε είναι και πραγματοποιήσιμο (πιστέψτε με το δοκίμασα). Θα υπάρχει πάντα κάποια κρυμμένη ρίζα ή κάποιο αγκάθι να σε κρατήσει, κι έτσι λοιπόν αρχίζεις και πάλι να σκέφτεσαι τις ανέσεις του να κάθεσαι στη λάσπη ακόμα και με τα κουνούπια, τα νταβάνια και τις μύγες. Πάνω που αποφασίζεις να σηκωθείς, πράγμα που γίνεται όλο και πιο δύσκολο, εμφανίζεται η περίπλοκη διαδικασία του να στηριχτείς με τα χέρια ή με τα γόνατα όπου χρειαστεί και να βάλεις το βαρύ σάκκο σου στην πλάτη (είναι απλό να κουβαλήσεις το σπίτι σου στον ώμο σου: φτάνει ένα δίχτυ πλαστικό και μια αιώρα). Μα το σακίδιο επιμένει να κουβαλάει άλλα πράγματα, απίθανα: μερικά βιβλία με ποιήματα, κανένα ρούχο, καμιά παράταιρη κάλτσα, το γιατρικό για την υφήλιο, φαγητό, καμιά υγρή κουβέρτα… Το φορτίο στο σύνολό του ζυγίζει τόνους (κυρίως μετά τις πρώτες ώρες περπατήματος) και γυρίζει στη λάσπη κάθε φορά που του ‘ρχεται όρεξη, δηλαδή σχεδόν πάντα.

Τώρα πια, χελώνα με τα μούτρα στο χώμα, ακοουθεί η σκηνή κατά την οποία το ένα πόδι πατάει και το άλλο σηκώνεται, με την ανάλογη φυσικά αντίδραση των γονάτων. Ο ορίζοντας έτσι, όλο και πλαταίνει και θα παραμείνει για πάντα ξένος. Με το βλέμμα στη γη ξαναξεκινάς ως την επόμενη πτώση που θα πραγματοποιηθεί μόλις λίγα βήματα μετά.  Και η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Οδηγίες για να μετρήσεις την αποστροφή

Αρκεί η μνησικακία και σε τελική ανάλυση, δεν αξίζει και τον κόπο.

Οδηγίες για να μετρήσεις τη ζωή

Παίρνεις ένα κομμάτι σπάγγο, σε όποιο μέγεθος θέλεις και αρχίζεις να το βάζεις στη δεξιά τσέπη του παντελονιού σου μέχρι να συμβεί κάτι απ’ τα παρακάτω:

α) να γεμίσει η τσέπη σπάγγο

β) να κουραστείς να βάζεις σπάγγο στην τσέπη σου.

Όταν συμβεί κάτι απ’ τα δύο προαναφερθέντα, ή και δύο, περίμενε κάποιο βροχερό βράδυ. Τη στιγμή ακριβώς που η βροχή αρχίζει να είναι αβέβαιη για το αν θα πέσει ή όχι στη γη, βγάλ’ το σπάγγο και πέταξέ τον ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορείς, με μαγικές κινήσεις, και ταυτόχρονα ψιθύρισε τα παρακάτω λόγια: “Κοιτώ, μετράω, υπάρχω, η ζωή”. Αν έχουν ακολουθηθεί οι οδηγίες κατά γράμμα, ο σπάγγος θα παραμείνει ακίνητος στον αέρα για μερικές στιγμές πριν επιστρέψει στη γη ένα μάτσο νήματα.

Μ’ αυτόν τον τρόπο έχεις μετρήσει ένα κομμάτι ζωής. Αν, παρόλο που έχεις ακολουθήσει τις οδηγίες σωστά, το σκοινί δεν ανταποκρίνεται στα όσα είπαμε παραπάνω, μην ανησυχείς και δοκίμασε μ’ άλλον σπάγγο. Καμιά φορά υπάρχουν και σπάγγοι που αρνούνται πεισματικά να μετρήσουν τη ζωή (έχουν ήδη αρκετά προβλήματα –λένε- με το να δένουν μπότες, παπούτσια και άλλα απίθανα πράγματα).

Ζούγκλα Λακαντόνα, Τσιάπας
Μεξικό, 1984-1989

Απ’ τα βουνά του Μεξικάνικου Νότου
Subcomandante Insurgente Marcos

-----------------

[Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τον αγώνα των Ζαπατίστας / Θεσσαλονίκη, Απρίλης ’96]

Κυρία των μέσα μου ανέμων

Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε
Να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης
Της πράξης
Να ρίξεις το σκοινί
Στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι
Που χρόνια λαθροζούσα
Για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο
Το θαυμαστό
Τον πληγωμένο
Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ
Τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου
Ν' απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου
Στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες
Κάθε φορά και μ' ένα αλλιώτικο τραγούδι
Να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό
Κι ούτε ένα Μάιο δε θ' ανεχτώ
Να σκύψει πάνω μου
Με λόγια σκωπτικά
Και σύριγγες
Και φαγωμένα χείλη
Να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα
Πιο ριψοκίνδυνος κι από τον Ναζωραίο
Θα περπατήσω πάνω απ' την κινούμενη
Τη σαρκοφάγο άμμο
Που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων
Και των σεληνιασμένων γελωτοποιών
Τραυλίζοντας λόγια ισχνά
Μα και σπουδαία
Θ' αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών
Και της αγάπης
Όπου απ' το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν
Κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα
Πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες
Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό
Και ν' αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο
Σ' αγαπώ ~ σ' αγαπώ
Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια
Κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται
Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών
Καρπούς γυναικείων χεριών
Και λιωμένα κοσμήματα
Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Τιμώρησέ με αν θες
Γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο
Είμαι ο οριστικός εραστής σου
Ο αόριστος
Ο τωρινός και ο παντοτινός
Ο πιο ανώριμος
Ο πιο σοφός
Τώρα πια γνωρίζω τι μ' οδηγεί να υποτάσσομαι
Στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση


--------
Γιάννης Αγγελάκας, "Πώς τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;"
Εκδ. Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη

Mητέρα Αδρεναλίνη

Mητέρα Αδρεναλίνη
με το φόρεμά σου από κομήτες
και παπούτσια από φτερά χελιδονιών
και σκιές από χελιδονόψαρα,
σ' ευχαριστώ που αγγίζεις
καταλαβαίνεις και αγαπάς τη ζωή μου.
Χωρίς εσένα, είμαι νεκρός.


--------
Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν, Ποιήματα
Εκδ. Νεφέλη, Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος


----------------------------------------
[Adrenalin Mother]

Adrenalin Mother,
with your dress of comets
and shoes of swift bird wings
and shadow of jumping fish,
thank you for touching,
understanding and loving my life.
Without you, I am dead.

Richard Brautigan

Η Σιδηρά Σιωπή

Πέντε αυτιά ~ και μέσα τους ούτ' ένας ήχος!
Ο κόσμος βουβάθηκε…
Αφουγκράστηκα με τ' αυτί της περιέργειάς μου:
πέντε φορές τ' αγκίστρι έριξα πίσω μου,
πέντε φορές δεν τράβηξα επάνω ούτ' ένα ψάρι.
Ερώτησα ~ κι απόκριση δεν πιάστηκε στο δίχτυ μου…

Αφουγκράστηκα με τ' αυτί της αγάπης μου:


-------
Φρειδερίκος Νίτσε, Από τα συμπληρώματα στους Διθύραμβους του Διόνυσου
Εκδ. Καστανιώτη, Μετάφραση: Άγγελος Παρθένης

Το άλογο που είχε ένα σκασμένο λάστιχο

Μια φορά και μια πεδιάδα
κατέβηκε από κάποια
χρυσογάλαζα βουνά
ένας όμορφος π΄ριγκηπας
καβάλα σ' ένα
άλογο στο χρώμα της αυγής
που το 'λέγαν Λόρντσμπουργκ.

Σ' αγαπώ
Είσαι το κάστρο της ανάσας μου
Τρυφερά τόσο τρυφερά
Θα ζήσουμε για πάντα

Σε μια πεδιάδα
ήταν μια όμορφη κόρη
που ο πρίγκηπας
παρασύρθηκε στον έρωτά της
σαν ένα Νέο Μεξικό φτιαγμένο από
μήλο κεραυνό και μακριά
γυάλινα κρεβάτια.

Σ' αγαπώ
Είσαι το κάστρο της ανάσας μου
Τρυφερά τόσο τρυφερά
Θα ζήσουμε για πάντα

Ο πρίγκηπας γοήτευσε
την κόρη
και έφυγαν μαζί καβάλα
στ' άλογο με το χρώμα της αυγής
που το 'λέγαν Λόρτσμπουργκ
προς τα χρυσογάλαζα βουνά.

Σ' αγαπώ
Είσαι το κάστρο της ανάσας μου
Τρυφερά τόσο τρυφερά
Θα ζήσουμε για πάντα

Θα είχανε ζήσει
ευτυχισμένα κατόπιν
αν δεν έπιανε λάστιχο
το άλογο
μπροστά σ' ενός δράκου
το σπίτι.

--------
Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν, Ποιήματα, Εκδ. Νεφέλη
Μετάφραση: Κώστας Γιαννουλόπουλος


----------------------------------------

[the horse that had a flat tire]

Once upon a valley

There came down

From some goldenblue mountains

A handsome young prince

Who was riding a dawncolored horse

Names Lordsburg.



I love you

You’re my breathing castle

Gentle so gentle

We’ll live forever



In the valley

There was a beautiful maiden

Whom the prince drifted into love with

Like a New Mexico made from apple thunder
and long 
glass beds.



I love you

You’re my breathing castle

Gentle so gentle

We’ll live forever

The prince enchanted

The maiden

And they rode off

On the dawncolored horse
Named Lordsburg

Toward the goldenblue mountains.



I love you

You’re my breathing castle

Gentle so gentle

We’ll live forever

They would have lived 

happily ever after

if the horse hadn’t had 

a flat tire

In front of a dragon’s

House.

--------
Richard Brautigan

Ο δρόμος που δεν ακουλουθήθηκε

Δυο δρόμοι αποκλίναν σ' ένα κίτρινο δάσος
Και περίλυπος που δεν μπορούσα να ταξιδέψω και τους δύο
Παραμένοντας ένας ταξιδευτής, στάθηκα επί πολύ
Κοιτάζοντας ως πέρα τον ένα μέχρι εκεί που μπορούσα
Ως το σημείο που έστριβε μέσα στους θάμνους.

Ύστερα πήρα τον άλλο, ως εξίσου ωραίο
Κι ίσως επειδή είχε ένα δικαίωμα παραπάνω,
Διότι ήταν χλοερός και δίχως φθορά·
Μολονότι ως προς αυτό, το πέρασμα από κει
Τους είχε πραγματικά φθείρει περίπου το ίδιο.

Και οι δυο εκείνο το πρωί ξετυλίγονταν όμοια,
Με φύλλα που κανένα βήμα δεν είχε μαυρίσει πατώντας τα.
Ω, κράτησα τον πρώτο για μιαν άλλη μέρα!
Ωστόσο γνωρίζοντας πως ένα δρόμος οδηγεί σε δρόμο
Αμφέβαλλα αν ποτέ θα γύριζα πίσω.

Θα διηγούμαι αυτό μ' έναν αναστεναγμό
Κάποτε χρόνια και χρόνια από τώρα:
Δυο δρόμοι αποκλίναν σ' ένα δάσος, κι εγώ
Πήρα εκείνον που ήταν λιγότερο ταξιδεμένος·
Κι είναι αυτό που έκανε όλη τη διαφορά.

-------
Ρόμπερτ Φροστ, Εικοσιπέντε Ποιήματα, Εκδ. Δελφίνι
Μετάφραση: Νίκος Φωκάς

 -----------------------------------------

The Road Not Taken

TWO roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Robert Frost

Αρχιτελώνες

Εμπορεύτηκαν το δειλινό
Εξαγόρασαν την ελεύθερη συνείδηση
της χαραυγής
Εξανδραπόδησαν την αθωότητα
Υποθήκευσαν το όνειρο
Αποδεκάτισαν τον ηδύοσμο
Άπλωσαν τ' αργύρια
σ' αλαβάστρινο τραπέζι
κι άρχισαν να μετράνε
Όμως ο καλός ιερέας
χρίει ήδη τον πάσχοντα
στο ιερό ευχέλαιο
Μόλις τελειώσει
τη μυστική ευχή
οι αρχιτελώνες
θα το βάλουν στα πόδια
για πάντα.

[ Δήμητρα Παυλάκου, «Ακολουθία των ωρών», Εκδ. Αρμός ]

Εκλάμψεις

Είναι εκείνες οι εκλάμψεις του πνεύματος που με βιάζουν να σφίξω το μολύβι.
Χαρακώνω το χαρτί με τον επιθανάτιο ρόγχο της ψυχής μου.
Δεν πέρασε πολύς καιρός απ' όταν έπαψα να πιστεύω στα παραμύθια.
Κατάλαβα πια πως η λαιμητόμος κατάπιε όλους τους πρίγκηπες.
Φόρεσα και 'γω την πανοπλία των πρέπει και ξεκίνησα μαζί με τους σταυροφόρους.
Σκληροτράχηλη και άτρωτη επιφανειακά σκοτώνω για να βρω το άγιο δισκοπότηρο.
Προσδοκούσα να γνωρίσω καλύτερα τους γύρω μου συνοδοιπόρους.
Κατέληξα να προσπαθώ να γνωρίσω καλύτερα εμένα.
Συνήθισα στα παλιά.
Έμαθα να ελπίζω στα καλύτερα.
Να υπομένω τα νέα.
Το μόνο που θα 'θελα ήταν να μπορέσω να ξεφορτωθώ τις εκλάμψεις.
Ευτυχείς εκείνοι που δεν τις έχουν.

[ Χριστίνα Καμπά, «Κλεμμένες Στιγμές», Εκδ. ΑλΔΕ ]

Πρόσωπα

Περνώντας από πεζοδρόμια ή παίρνοντας τη στράτα για την εξοχή,
στοχαστείτε τι πρόσωπα απαντάμε.
Πρόσωπα φιλικά, σωστά, προνοητικά και τερπνά και ιδανικά.
Το πνευματικό προγνωστικό πρόσωπο, το απλοϊκό καλόκαρδο πρόσωπο πάντα καλοδεχούμενο,
Το πρόσωπο που μοιάζει σαν τραγούδι, το μέγα πρόσωπο των φυσικών δικαστών και δικηγόρων με τα φαρδιά κεφάλια,
Τα πρόσωπα των κυνηγών και των ψαράδων με τα παχειά τους φρύδια, τα ξυρισμένα και κάτασπρα πρόσωπα των ορθόδοξων αστών,
Το αγνό, παράφορο, ερευνητικό, φλογισμένο από τον πόθο πρόσωπο του καλλιτέχνη,
Το άσχημο το πρόσωπο κάποιας ωραίας ψυχής, τ' όμορφο πρόσωπο όπου το αντιπαθούνε, ή το περιφρονούνε,
Τ' άγια των μικρών παιδιών τα πρόσωπα, το φωτεινό πρόσωπο της μάνας με τα πολλά παιδιά,
Το πρόσωπο το ερωτευμένο, το σεβάσμιο πρόσωπο,
Το πρόσωπο που φαίνεται σαν όνειρο, το πρόσωπο που μοιάζει βράχο ασάλευτο,
Το πρόσωπον οπώχει ξεθωριάσει το καλό και το κακό του, ένα ευνουχισμένο πρόσωπον,
Άγριο γεράκι με φτερά ψαλιδισμένα,
Βαρβάτον άλογον οπώχει πια υποκύψει στα λουριά και στο νυστέρι του ευνουχιστή!

Συργιανώντας έτσι δα στα πεζοδρόμια ή διαβαίνοντας τ' αδιάκοπα περάματα, πάντα μπροστά μου πρόσωπα, και πάλι πρόσωπα, κι ολοένα κι άλλα πρόσωπα,
Και τα κοιτώ και δε με θλίβουν, μα όλα μου κάνουνε χαρά.

-------
Walt Whitman, «Φύλλα Χλόης»
Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Ελληνική Απόδοση: Νίκου Προεστόπουλου

--------------------------------------------------------

Faces

SAUNTERING the pavement, or riding the country by-road—lo! such faces!
Faces of friendship, precision, caution, suavity, ideality;
The spiritual, prescient face—the always welcome, common, benevolent face,
The face of the singing of music—the grand faces of natural lawyers and judges, broad at the back-top;
The faces of hunters and fishers, bulged at the brows—the shaved blanch’d faces of orthodox citizens;
The pure, extravagant, yearning, questioning artist’s face;
The ugly face of some beautiful Soul, the handsome detested or despised face;
The sacred faces of infants, the illuminated face of the mother of many children;
The face of an amour, the face of veneration;
The face as of a dream, the face of an immobile rock;
The face withdrawn of its good and bad, a castrated face;
A wild hawk, his wings clipp’d by the clipper;
A stallion that yielded at last to the thongs and knife of the gelder.

Sauntering the pavement, thus, or crossing the ceaseless ferry, faces, and faces, and faces:
I see them, and complain not, and am content with all.

-------
Walt Whitman, "Leaves of Grass"

χαϊκου (ξανά και πάλι)

Δροσιά: πώς αλλιώς
να ξεπλύνεις την τόση
σκόνη του κόσμου.
~ Ματσούο Μπασό ~