Ο δρόμος που δεν ακουλουθήθηκε

Δυο δρόμοι αποκλίναν σ' ένα κίτρινο δάσος
Και περίλυπος που δεν μπορούσα να ταξιδέψω και τους δύο
Παραμένοντας ένας ταξιδευτής, στάθηκα επί πολύ
Κοιτάζοντας ως πέρα τον ένα μέχρι εκεί που μπορούσα
Ως το σημείο που έστριβε μέσα στους θάμνους.

Ύστερα πήρα τον άλλο, ως εξίσου ωραίο
Κι ίσως επειδή είχε ένα δικαίωμα παραπάνω,
Διότι ήταν χλοερός και δίχως φθορά·
Μολονότι ως προς αυτό, το πέρασμα από κει
Τους είχε πραγματικά φθείρει περίπου το ίδιο.

Και οι δυο εκείνο το πρωί ξετυλίγονταν όμοια,
Με φύλλα που κανένα βήμα δεν είχε μαυρίσει πατώντας τα.
Ω, κράτησα τον πρώτο για μιαν άλλη μέρα!
Ωστόσο γνωρίζοντας πως ένα δρόμος οδηγεί σε δρόμο
Αμφέβαλλα αν ποτέ θα γύριζα πίσω.

Θα διηγούμαι αυτό μ' έναν αναστεναγμό
Κάποτε χρόνια και χρόνια από τώρα:
Δυο δρόμοι αποκλίναν σ' ένα δάσος, κι εγώ
Πήρα εκείνον που ήταν λιγότερο ταξιδεμένος·
Κι είναι αυτό που έκανε όλη τη διαφορά.

-------
Ρόμπερτ Φροστ, Εικοσιπέντε Ποιήματα, Εκδ. Δελφίνι
Μετάφραση: Νίκος Φωκάς

 -----------------------------------------

The Road Not Taken

TWO roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Robert Frost