Μακρυά στο κέντρο της ερήμου
βρίσκεται το πηγάδι που αναζητώ.
Στοιχειωμένο τραγουδά τον ύμνο της ελευθερίας μου
ατελέσφορο κι αχρείο
φωνή υμνητική
φωνή που διαρκώς αναγεννάται
σα στάχυ
γεμάτο σπυριά...
Πριν από ένα μήνα περίπου έλαβα την συλλογή ποιημάτων του Γιάννη Αλυάττη με τίτλο «Παρέκβαση», από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Την ξεφύλλισα στην τύχη όπως κάνω πάντα. Το κομμάτι του Rossetti ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μιας και πρόκειται για έναν από τους ζωγράφους που αγαπώ. Έριξα μια ματιά στο βιογραφικό του. Πατριώτης μου τρόπον τινά, σκέφτηκα μου όλο χαρά. Διάβασα τα ποιήματα μεμιάς. Τα ξαναδιάβασα... και ξανά... άφησα το βιβλίο πάνω στο γραφείο και μια στις τόσες σουλατσάρω στις σελίδες του.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από «Το όνειρο». Το να πω ότι μου άρεσαν τα ποιήματα είναι το λιγότερο. Αυτό που με ενθουσίασε, είναι οι "Sklithres" που επιδέχονται πολλών διαφορετικών αναγνώσεων... κάτι σαν multiple choice, ένα παιχνίδι που δεν ξέρω αν το είχε έτσι στο μυαλό του ο ποιητής, αλλά εγώ μπήκα στη διαδικασία να κάνω δικούς μου συνδυασμούς... κι ένιωσα την ίδια χαρά μ' εκείνη που μου έδωσε «το κουτσό» του Κορτάσαρ... απλά και μόνο γιατί μου έδωσε τη δυνατότητα να φτιάξω το δικό μου ποίημα μέσα από το δικό του.
