Decadence

Θα φτιάξω ένα ποίημα τεχνητό

Για να υμνήσω την Ελλάδα

Μία δομή επίπεδη, ηρωϊκή

Με λέξεις αερόηχες του έπους του ΄40

Θα τις κολλήσω έτσι σαν κολλάζ

Σ΄ένα χαρτόνι ξέθωρο γαλάζιο

Ενώνοντάς τες κατά την περίπτωση

Με «ούχου» και ολίγον ενθουσιασμόν

Θα είναι ποίημα έρωτα

Μωσαϊκό αγάπης ή και μίσους

Μίσους για τους μισούς τους Έλληνες

Ολους εμάς που όντες στην Ελλάδα

Αφησαν σκώληκες και ποντικούς

Και γενικώς τα ερπυστριοφόρα

Να οστρακίσουν την ποιητική
Εξω απ΄τα σύνορά της

Για να ξεμείνουμε εδώ 

Τα τέλφια του καφέ

Αναίσχυντα ιζήματα 

Ποκίλης φύσεως αφεψημάτων

Enfant gaté και débutant

Πεδίο δράσης μάντεων

Και γητευτών πολιτικών κομμάτων

Ελλάς, άχθος αρούρης

Αμπέλι ξέφραγο και βοσκοτόπι

Ποιμένων τρωκτικών

Ασπόνδυλων και μαλακίων

Που λιάζονται νωχελικά στον ήλιο σου

Συνάμα ψάχνοντας για θέση στο κατάστρωμα

Του πλοίου που αυτοί ονόμασαν

«Ελλάς, το Μέγα Απορριμματοφόρον»

-----------
Χρίστος Γούδης, από την Ιερή Συνεύρεση