Αν υπάρχει κάτι που απολαμβάνω είναι κείνες οι στιγμές που βρίσκομαι με παλιούς καλούς φίλους και κουβεντιάζουμε μέχρι πρωίας. Όταν μαζευόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Την ίδια αίσθηση είχα όταν μου τηλεφώνησε η Χριστίνα. Μετά από μερικές μέρες έλαβα ένα δεματάκι. «Κλεμμένες Στιγμές / Χριστίνα Καμπά / Εκδόσεις ΑΛΔΕ». Τα διάβασα μεμιάς ~ θαρρείς και διψούσα μέρες και δεν έβρισκα νερό. Ήθελα να της τηλεφωνήσω, να της πω σε ποιες σελίδες ένιωσα πως σκαλίζω τα παλιά μου ημερολόγια. Το βιβλίο της έκανε πολλές βόλτες σε θηλυκά χέρια και όλες μας είχαμε την ίδια αίσθηση, ότι τα ποιήματά της είναι και δικά μας.
Μετά ήρθε ο Νίκος. Άνοιξα τυχαία μια σελίδα. Συνέχισα το παιχνίδι της τυχαιότητας, από την τελευταία σελίδα πήγαινα στην πρώτη, μετά στη μέση και ξανά απ' την αρχή. «Ιχνηλάτες του τέλους / Ν. Γ. Λυκομήτρος / Εκδ. Γαβριηλίδης». Τα διάβασα ξανά. Μου άρεσαν τα ποιήματά σου Νίκο ~ κι ας πονάνε οι λέξεις.
Νιώθω ξαφνικά πως η παρέα μεγαλώνει. Αμέτρητοι φίλοι που μας συνδέει μια αόρατη κλωστή ~ την ονομάσαμε ποίηση.
