Σώπα

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή,

κόψε τη φωνή σου, σώπασε επιτέλους.

Κι αν ο λόγος είναι αργυρός,

η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί.

Έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα, μου λέγανε:

«Σώπα».

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,

μου λέγανε: «Εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»

Με φίλησε το πρώτο κορίτσι που

ερωτεύτηκα και μου λέγανε:

«Κοίτα μην πείς τίποτα, σσσς…σώπα»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου

η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,

«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,

«θα βρεις τον μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι:

«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,

κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα.»

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,

η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική

και ήξερε να σωπαίνει.

Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε: «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,

οι γείτονες με συμβουλεύανε :

Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα.

«Σώπα»

Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους

γνωριμίες ζηλευτές,

με τους γείτονες, μας ένωνε,

όμως, το «Σώπα».

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος,

σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,

σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.

Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι

οι παράλληλοι.

Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.

Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.

Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».

και μαζευτήκαμε πολλοί

μία πολιτεία ολόκληρη, μία δύναμη μεγάλη

αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά,

μας δώσανε παράσημα,

τα πάντα κι όλα πολύ.

Εύκολα, μόνο με το «Σώπα».

Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου,

στην πεθερά σου

κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις,

ξερίζωσε τη γλώσσα σου

και κάν’ την να σωπάσει.

Κόψ’ την σύρριζα.

Πέτα την στα σκυλιά.

Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή

που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.

Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις

από το βραχνά να μιλάς χωρίς να μιλάς, να λες:

«Έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα ‘θελα να μιλήσω ο κερατάς.

Και δεν θα μιλάς ,

θα γίνεις φαφλατάς,

θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’ την αμέσως.

Δεν έχεις περιθώρια.

Γίνε μουγκός.

Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις.

Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός

στα σχέδια και στα όνειρά μου,

ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς

κρατώ τη γλώσσα μου,

γιατί νομίζω πως θα’ ρθει η στιγμή

που δεν θα αντέξω

και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ

και θα ελπίζω

και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου

θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,

με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα,

με μια κραυγή που θα μου λέει: «ΜΙΛΑ!»

 

 ~Aziz Nesin

Γυρίζει ασταμάτητα...

Γυρίζει ασταμάτητα
του νόμου ο τροχός

Μετά τη μπόρα, ανοίγει ο καιρός.
Ώσπου τα μάτια σου
ν' ανοιγοκλείσεις, θα πετάξει
τα λασπωμένα ρούχα του ο κόσμος.

Χιλιάδες μίλια τριγύρω
απλώνεται
ωραίο, χρυσοκέντητο τοπίο.

Γλυκό αγέρι. Γελαστά λουλούδια.

Ψηλά στα δέντρα, μέσα
στις φυλλωσιές που λαμπυρίζουν
πιάνουν τραγούδι όλα τα πουλιά.

Ξανανιωμένοι ορθώνονται ζώα κι άνθρωποι.
Τι άλλο θα 'τανε πιο φυσικό;
Μετά την πίκρα, η Ευτυχία θα 'ρθει.

~Χο Τσι Μινχ
(Γραμμένο στη φυλακή)

The Man of Sorrows

Darkness is not the absence of light

That would be too simple

Is more uncontrollable and sinister

Not a place but the void

I was there once

More than once

And although I could not see or hear

You were there

Waiting

Because the darkness is not dark to you

At least not always

You wept

Not because your friend was dead

But because soon you would be

And because we couldn't understand it

Or didn't want to

Or both

The coming darkness was too deep for us to grasp

But then so is the light

One had to come before the other

It was always that way with you

It still is

Tears fell from your eyes and then ours

Before every light in the world went out

and time itself wanted to die with you

I go back to that place sometimes

Or rather it comes back to me uninvited

The night was eternal

Until it wasn't

Bitter and unsweet

Somehow the bitter remained in the sweet and has never gone away

You told us it will be like that

Not with your words but how you lived

The Man of Sorrows acquainted with grief

That grief wasn't what we wanted to see

So we tried to look away and in so doing fulfilled your very essence

One from whom people hide their faces

But soon we couldn't hide from it anymore

Than we could stop the Sun from setting 

Or rising

I remember you wishing there could be another way

And looking back I do too

I still don't know why it has to be this way

The bitter often mingled with the sweet

Maybe I never will

At least not this side of...

~ Mary Magdalene's monologue

written by Tyler Thompson for The Chosen series (season 4-episode 7)

Σε ήχο γ'

Τὸν νυμφῶνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτὼ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, Φωτοδώτα, καὶ σῶσον με.

~~~~~~~~ 

Οι συγκλονιστικότεροι στίχοι που έχω διαβάσει ποτέ...

Δυστυχώς

 

Δυστυχώς
Κάποιος άλλος έχει μπει
Στη σκληρή σου την καρδιά
Και την ζωή σου
Δυστυχώς
Μούχεις φέρει την ντροπή
Κι ας ήμουνα καλός εγώ μαζί σου

Όσο κι αν ήμουνα καλός
Με άλλον φεύγεις δυστυχώς
Στη σκοτεινή σου την ματιά τοχω διαβάσει
Μα σαν περάσει ο καιρός
Θα ξαναέρθεις δυστυχώς
Μα δυστυχώς κι εγώ θα σ έχω πια ξεχάσει

Δυστυχώς
Σαγαπώ πάρα πολύ
Και πολύ πάρα πολύ θα υποφέρω
Μα θαρθει
Κάποια μέρα δεν μπορεί
Που θα λέω πού σε είδα πού σε ξέρω

Όσο κι αν ήμουνα καλός
Με άλλον φεύγεις δυστυχώς
Στη σκοτεινή σου την ματιά τοχω διαβάσει
Μα σαν περάσει ο καιρός
Θα ξαναέρθεις δυστυχώς
Μα δυστυχώς κι εγώ θα σ έχω πια ξεχάσει

 

~ στίχοι: Kώστας Βίρβος, τραγούδι: Στέλιος Καζαντζίδης

 

Poem for love

Imagine the world, the world, the world without a song
Without a bass, a bass, a bass without a drum
Can you imagine the night, the night, the night without the moon
And when the daylight comes, it comes, but it comes without you?
See you are the song, the bass, the drum, the moon
You are the song to
Remember me, remember you, discover you
And the world is and we are so in move

So this is the place that always seems to be better than where you have been
So you run towards the new day rising in the distance
And you walk away from the days that found and fought you
You always seem to hear God when it comes
Even when it comes from the millions of voices that call to you

You make me want to listen for him a little bit harder too
You are a rose that blooms for a second chance on the all of the seasons
A wave that breaks on a shore left for decades deserted
You make me feel like you waited for us to exist
We are a translation of a perfection that just is
So take this hand from me,
Show me to your world

Bring this dance alive
Your love can paralyze my feels of falling
Carry my heart slow, see
See, I swear where you go, I'll follow
See into my soul
And I will take you home to love you
Coz this is a poem for love

Well, I can take one more day
Got to find my way with this one
To see the things I'm not great
All it leaves is a world falling apart
Falling into the deepest part of my heart
I can take my time
The life won't, won't just pass me by
I'ma stop tracing outlines
See this is the beauty of flowers growing underneath the sunshine

Knowing, water takes water to wine
Wine takes the grapes, grapes make the wine
And the wine breaks, breaks, breaks my veins
I see my, my name inscribing concrete walls
A day beyonds and centuries beyond
I can take myself away but not be gone
If I see my mind, hope on this time
Read the book each page and line by line by line
I can take my time or day to time
I speak my mind, I speak it all high
I speak this rhyme this time and never again, never again

Imagine the world, the world, the world without a song
Imagine the bass, the bass, the bass without the drum
Can you imagine the night, the night, the night without the moon
And when the daylight comes, it comes, but it comes without you?
See you are the song, the bass, the drum, the moon
You are the song to
Remember me, remember you, discover you
And the world is and we are so in move

Take this hand from me
Show me to your world
Bring this dance alive
Your love can paralyze my feels of falling
Carry my heart slow
I swear where you go, I'll follow
See into my soul
And I'll take you home to love you, love you, love you
I'll follow you yeah, I'll follow you yeah, yea
I'll follow you, I'll follow you, I'll follow you, I'll follow

 

~by Iyeoka Okoawo~

 

Θα πάρω μιαν ανηφοριά / θα πάρω μονοπάτια

 

Παλιοί συμμαθηταί,

Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Θ΄ αφήσω αδέλφια συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα

μεσ΄ τα λαγκάδια πέρα και στις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για τη Λευτεριά θα ΄χω παρέα μόνη

κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.

Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα ΄ρθει το καλοκαίρι

Τη Λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά θα πάρω μονοπάτια

να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά.

Τα σκαλοπάτια θ΄ ανεβώ, θα μπω σ΄ ενα παλάτι,

το ξέρω θαν απάτη, δεν θαν αληθινό.

Μεσ΄ το παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο,

βασίλισσα μια μόνο να κάθεται σ΄ αυτό.

Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου

και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα με 'βρει εκεί.

 

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

 -------------------------------

 

17 Νοέμβρη 1955. Ο ενταγμένος στο αντάρτικο της ΕΟΚΑ Ευαγόρας συλλαμβάνεται από τις αγγλικές στρατιωτικές δυνάμεις και οδηγείται στο δικαστήριο. Η δίκη αναβάλλεται για τις 6 Δεκέμβρη. Το καλοκαίρι του 1956 βρίσκεται επικηρυγμένος για 5.000 Λίρες. Συλλαμβάνεται στις 18 Δεκεμβρίου 1956 για οπλοκατοχή, δίκη ορίζεται για τις 14 Φεβρουαρίου, παραπέμπεται στο Ειδικό δικαστήριο για τις 25 Φεβρουαρίου όπου καταδικάζεται εις θάνατον και οδηγείται στις φυλακές Λευκωσίας. 14 Μαρτίου 1957 εκτελείται δια απαγχονισμού. Φεύγει χαμογελαστός βροντοφωνάζοντας

Γεια σας αδέλφια… Γεια σας λεβέντες… Ελπίζω να ‘μαι ο τελευταίος που εκτελούν… Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος.

 

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!